استیبل کوین ها یا ارزهای با ثبات، دسته جدیدی از ارزهای رمزپایه هستند که در تلاش برای ارائه قیمتی ثابت می باشند و توسط یک دارایی ذخیره پشتیبانی می شوند. ارزهای با ثبات جذابیت زیادی دارند، چرا که در پی کسب برترین ویژگی های دو نوع ارز هستند. پردازش فوری و امنیت پرداخت های ارز رمزپایه و ارزش ثابت و بدون نوسان ارز فیات.
استیبل کوین ها
با این که بیتکوین هنوز هم محبوب ترین ارز رمزپایه به شمار می آید، اما نوسانات شدید قیمتی آن آزار دهنده است. برای مثال قیمت این ارز در ماه نوامبر 2017 در حدود 5950 دلار بود، تا ماه دسامبر به 19700 دلار رسید و سپس تا اوایل فوریه 2018 به قیمت 6900 دلار کاهش یافت. حتی نوسانات قیمتی روزانه این ارز نیز می تواند بسیار شدید باشد؛ کاهش یا افزایش 10 درصدی قیمت این ارز در بازه چند ساعت بسیار رایج است.
این نوع از نوسانات کوتاه مدت باعث می شود تا بیتکوین و دیگر ارزهای رمزپایه برای استفاده روزمره عموم مردم مناسب باشد. اساساً، یک ارز باید به عنوان ابزاری برای تبادل پول و ذخیره ارزش پولی عمل کند و ارزش آن باید در مدت زمان طولانی نسبتاً ثابت باشد. اگر کاربران مطمئن نباشند که فردا می توانند این ارز را بخرند یا نه، از پذیرش آن خودداری می کنند.
آشنایی با استیبل کوین تتر (USDT)
در حالت ایده آل، ارز رمزپایه باید قدرت خرید خود را حفظ کرده و کمترین میزان تورم را داشته باشد، به حدی که کاربران را به خرج کردن ارز تشویق کند، نه به ذخیره کردن آن. استیبل کوین ها راهکاری برای دستیابی به این حالت ایده آل را ارائه می دهند.
دلایل ثبات قیمتی
دو دلیل اصلی برای ثبات قیمتی ارزهای فیات را می توان ذخیره پشتیبان آن ها و اقدامات به موقع بازار دانست که توسط مقامات نظارتی، همچون بانک های مرکزی، انجام می شود. از آنجایی که ارزهای فیات به یک دارایی اساسی همچون ذخایر طلا یا فارکس متصل هستند، ارزش آن ها دچار نوسانات شدید نمی شود.
حتی در برخی موارد که ارزش یک ارز فیات نوسان زیادی را تجربه می کند، مقامات نظارتی وارد عمل می شوند و با مدیریت عرضه و تقاضا، باعث حفظ ثبات قیمت ارز می شوند. عمده ارزهای رمزپایه از این ویژگی های کلیدی بی بهره هستند، ذخیره ای برای پشتیبانی از ارزش آن ها وجود ندارد و هیچ گونه ای از مقامات مرکزی در زمان نیاز قیمت آن ها را کنترل نمی کند.
ارزهای با ثبات در تلاش برای پر کردن این فضای خالی میان ارزهای فیات و ارزهای رمزپایه می باشند. استیبل کوین ها، بر اساس مکانیزم کاریشان به سه دسته تقسیم می شوند.
ارزهای با ثبات بر پایه فیات
ارزهای با ثبات بر پایه فیات دارای ذخیره ارزی فیات (همچون دلار آمریکا) می باشند، و از آن به عنوان وثیقه ای برای صدور تعداد مناسب کوین های رمزپایه استفاده می کند. از دیگر انواع وثیقه می توان به فلزات گران بها مثل طلا یا نقره و همچنین کالاهایی چون نفت اشاره کرد، اما اکثر استیبل کوین های بر پایه فیات از ذخایر دلار آمریکا استفاده می کنند.
این ذخایر توسط نگهبانان مستقل نگهداری می شوند و به صورت مرتب مورد بازرسی قرار می گیرند. تتر و ترویواس‌دی ارزهای رمزپایه محبوبی هستند که ارزشی معادل با یک دلار آمریکا دارند و توسط سپرده دلاری پشتیبانی می شوند.
ارزهای با ثبات بر پایه کریپتو
ارزهای با ثبات بر پایه کریپتو توسط دیگر ارزهای رمزپایه پشتیبانی می شوند. از آنجایی که ارز رمزپایه ذخیره نیز ممکن است در معرض نوسانات شدید قرار داشته باشد، این استیبل کوین ها «دارای وثیقه بیش از حد» هستند، به این معنی که تعداد توکن های کریپتو ذخیره از تعداد استیبل کوین های صادر شده بیشتر است.
برای مثال به میزان 2000 دلار اتر به عنوان پشتوانه برای صدور 1000 دلار استیبل کوین بر پایه کریپتو تعیین می شود. بررسی و نظارت های دائمی باعث می شود تا ثبات قیمت ارز بیشتر شود. ارز DAI توسط اتریوم پشتیبانی می شود و امکان استفاده از دارایی های کریپتو به عنوان ذخیره را فراهم آورده است.
ارزهای با ثبات بدون وثیقه (الگوریتمی)
استیبل کوین های بدون وثیقه از هیچگونه ذخایری استفاده نمی کنند، اما شامل یک مکانیسم کاری همچون بانک مرکزی هستند تا بتوانند قیمت را ثابت نگه دارند. برای مثال، بیس کوین (basecoin) از یک مکانیزم اجماع برای افزایش یا کاهش عرضه توکن ها در صورت نیاز استفاده می کند.
این کار همچون چاپ اسکناس توسط بانک مرکزی است که برای حفظ ارزش ارز فیات انجام می شود. این امر از طریق استفاده از قراردادهای هوشمند در یک پلتفرم غیرمتمرکز (که قابلیت اجرا به صورت مستقل را داشته باشد) قابل دستیابی است.
