زمان پیدایش قراردادهای هوشمند قبل از معرفی تکنولوژی بلاکچین بوده است. این مفهوم اولین بار توسط یک متخصص رمزنگاری به نام Nik Szabo در مقاله‌ای در سال 1994 مطرح شد و پس از آن مفهوم قرارداد هوشمند به طور گسترده در شبکه بلاکچین مورد استفاده قرار گرفت.
قراردادهای هوشمند را میتوان به عنوان قراردادهای دیجیتالی تفسیر کرد که دستوری مشتمل بر یک سری کد است. برنامه آن به صورت خودکار زمانی اجرا میشود که دو طرف قرارداد، شرایط آن را مشاهده کرده باشند. این قراردادها با استفاده از شبکه ترون TVM با EVM در مراحل اولیه منطبق خواهد شد.
هر فرد می‌تواند بدون یادگیری زبان برنامه نویسی جدید، قراردادهای هوشمند را توسعه داده، دیباگ و کامپایل کند.
زمانی که قرارداد هوشمند ترون نوشته و در Tron MainNet بارگذاری گردید، قرارداد در مجموعی متشکل از 127 نماینده عالی اجرا میشود. این قرارداد برنامه نویس پسند سختی‌های تحقیق و توسعه را کاهش داده، هزینههای آموزش را حذف کرده و در همین حین ماشین‌های مجازی را از محیط سیستم بیرونی جدا سازی میکند.
قراردادهای هوشمند مانند ربات در ماشین مجازی عمل می‌کنند. زمانی که پیام‌ها یا تراکنش‌هایی دریافت میشود، به صورت خودکار کدهای مربوطه را اجرا کرده و مانده‌ها یا اطلاعات آدرسهای مرتبط را به‌روزرسانی می‌نماید.
نودها در سراسر شبکه تمام تراکنش‌ها را ضبط می‌کنند، بنابراین تراکنش‌ها اجرا شده و نتایج کاملا مشابهی را برای همه تولید خواهند کرد؛ در نتیجه امکان جعل از بین خواهد رفت. در نهایت بد نیست که بدانید اجرای قراردادهای هوشمند سوختی از نوع توکن مصرف میکند که ارزش آن با توکن های مذکور سنجیده میشود.
